O INTEMERATA et in aeternum benedicta, singularis atque incomparabilis Virgo Dei Genetrix Maria, gratissimum Dei templum, Spiritus Sancti sacrarium, ianua regni caelorum, per quam post Deum totus vivit orbis terrarum. Inclina, Mater misericordiae, aures tuae pietatis indignis supplicationibus meis, et esto mihi miserrimo peccatori pia, et propitia in omnibus auxiliatrix. O UNSPOTTED and forever blessed, unique and incomparable virgin Mary, Mother of God, most graceful temple of God, sanctuary of the Holy Spirit, gate of the kingdom of heaven, by whom next unto God the whole world liveth, incline O Mother of Mercy thy ears of piety unto my unworthy supplications, and be merciful to me a most wretched sinner, and be unto me a helper in all things. O Ioannes beatissime, Christi familiaris et amice, qui ab eodem Domino nostro Iesu Christo virgo es electus, et inter ceteros magis dilectus, atque in mysteriis caelestibus ultra omnes imbutus; Apostolus enim et Evangelista factus es praeclarissimus: Te etiam invoco cum Maria matre eiusdem Domini nostri Iesu Christi salvatoris, ut mihi opem tuam cum ipsa conferre digneris. O most blessed John, the beloved and friend of Christ, which by the same Lord Jesus Christ was chosen a virgin, and among the rest more beloved, above all instructed in the heavenly mysteries, for thou wast made a most worthy Apostle and Evangelist: thee also I call upon with Mary, the mother of the same Lord Jesus Christ our Savior, that thou wouldst vouchsafe to afford me thy aid with hers. O duae gemmae caelestes, Maria, et Ioannes. O duo luminaria divinitus ante Deum lucentia, vestris radiis scelerum meorum effugate nubila. O ye two celestial jewels, Mary, and John. O ye two lights divinely shining before God. Chase away by your bright beams the clouds of my offenses. Vos enim estis illi duo, in quibus Deus Pater per Filium suum specialiter aedificavit sibi domum et in quibus ipse Filius Dei unigenitus ob sincerissimae virginitatis meritum, dilectionis suae confirmavit privilegium in cruce pendens, uni vestrum ita dicens: : deinde ad alium: For you are those two in whom God the Father through His own Son, specially built His own house, and in whom the only-begotten Son of God as the reward of your most sincere virginity confirmed the privilege of His love while hanging on the Cross, saying thus to one of you: "Woman, behold thy son," and then to the other, "Behold thy mother." In huius ergo tam sacratissimi amoris dulcedine, qua tunc ore Dominico, velut mater et filius ad invicem coniuncti estis, vobis duobus ego miserrimus peccator commendo hodie corpus et animam meam: ut in omnibus horis atque momentis, intus et exterius firmi custodes, et pii apud Deum intercessores mihi existere dignemini. In the sweetness therefore of His most sacred love, through which by our Lord's own mouth, as mother and son you were joined to each other, I, a most wretched sinner, commend this day to you my body and soul, that at all hours and moments, inwardly and outwardly, you would vouchsafe to be unto me steadfast guardians and devout intercessors before God. Credo enim firmiter et indubitanter fateor, quia velle vestrum velle Dei est et nolle vestrum nolle Dei est; unde et quicquid ab illo petitis sine mora obtinetis. Per hanc ergo tam potentissimam vestrae dignitatis virtutem poscite, quaeso, mihi peccatori, corporis et animae salutem. I indeed firmly believe and accept beyond any doubt that one who wants to be yours will belong to God and one who does not want to be yours will not belong to God, for you can obtain whatever you ask from God without delay. By virtue of your most powerful worthiness, beg, I beseech you, for the well being of my body and soul. Agite, quaeso, agite vestris sacris precibus, ut cor meum invisere, et inhabitare dignetur spiritus almus, gratiarum largitor optimus, qui me a cunctis vitiorum sordibus expurget, virtutibus sacris illustret, et exornet: in dilectione Dei et proximi mei perfecte stare, et perseverare me faciat: et post huius vitae cursum ad gaudia ducat electorum suorum benignissimus paraclitus. Qui cum Deo patre et filio coaeternus et consubstantialis cum eis et in eis vivit et regnat omnipotens Deus in saecula saeculorum. Amen. Plead, I beseech you, plead for me by your holy prayers that the loving Spirit, the best giver of graces, may vouchsafe to visit my heart and dwell therein, the self same Spirit who may thoroughly purge me from all filth of vice, lighten and adorn me with sacred virtues: who would cause me to stand perfectly and to persevere in the love of God and my neighbor, and, after the course of this life, may this most benign comforter bring me to the joys of His elect, He, who with God the Father and the Son is co-eternal and consubstantial with them and in them, liveth and reigneth as Almighty God, forever and ever. Amen See also Wilmart, Auteurs Spirituels et textes devots du moyen age latin, Paris 1932. Wilmart documents the wide range of forms this prayer appears in. The above version can be found in Wilmart. Tr. MWM.
what does et in terrarum ego mean
[I] "Num alio genere Furiarum declamatores inquietantur, qui clamant: 'Haec vulnera pro libertate publica excepi; hunc oculum pro vobis impendi: date mihi ducem, qui me ducat ad liberos meos, nam succisi poplites membra non sustinent'? Haec ipsa tolerabilia essent, si ad eloquentiam ituris viam facerent. Nunc et rerum tumore et sententiarum vanissimo strepitu hoc tantum proficiunt ut, cum in forum venerint, putent se in alium orbem terrarum delatos. Et ideo ego adulescentulos existimo in scholis stultissimos fieri, quia nihil ex his, quae in usu habemus, aut audiunt aut vident, sed piratas cum catenis in litore stantes, sed tyrannos edicta scribentes quibus imperent filiis ut patrum suorum capita praecidant, sed responsa in pestilentiam data, ut virgines tres aut plures immolentur, sed mellitos verborum globulos, et omnia dicta factaque quasi papavere et sesamo sparsa.
Hoc opere tandem elaborato casam piscatoriam subimus maerentes, cibisque naufragio corruptis utcumque curati tristissimam exegimus noctem. Postero die, cum poneremus consilium, cui nos regioni crederemus, repente video corpus humanum circum actum levi vortice ad litus deferri. Substiti ergo tristis coepique umentibus oculis maris fidem inspicere et: "Hunc forsitan, proclamo, in aliqua parte terrarum secura expectat uxor, forsitan ignarus tempestatis filius, aut patrem utique reliquit aliquem, cui proficiscens osculum dedit. Haec sunt consilia mortalium, haec vota magnarum cogitationum. En homo quemadmodum natat!" Adhuc tanquam ignotum deflebam, cum inviolatum os; fluctus convertit in terram, agnovique terribilem paulo ante et implacabilem Licham pedibus meis paene subiectum. Non tenui igitur diutius lacrimas, immo percussi semel iterumque manibus pectus et: "Vbi nunc est, inquam, iracundia tua, ubi impotentia tua? Nempe piscibus beluisque eitus es, et qui paulo ante iactabas vires imperii tui, de tam magna nave ne tabulam quidem naufragus habes. Ite nunc mortales, et magnis cogitationibus pectora implete. Ite cauti, et opes fraudibus captas per mille annos disponite. Nempe hic proxima luce patrimonii sui rationes inspexit, nempe diem etiam, quo venturus esset in patriam, animo suo fixit. Dii deaeque quam longe a destinatione sua iacet! Sed non sola mortalibus maria hanc fidem praestant. Illum bellantem arma decipiunt, illum diis vota reddentem penatium suorum ruina sepelit. Ille vehiculo lapsus properantem spiritum excussit, cibus avidum strangulavit, abstinentem frugalitas. Si bene calculum ponas, ubique naufragium est. At enim fluctibus obruto non contingit sepultura: tanquam intersit, periturum corpus quae ratio consumat, ignis an fluctus an mora! Quicquid feceris, omnia haec eodem ventura sunt. Ferae tamen corpus lacerabunt: tanquam melius ignis accipiat! Immo hanc poenam gravissimam credimus, ubi servis irascimur. Quae ergo dementia est, omnia facere, ne quid de nobis relinquat sepultura?"
[CXVII] Prudentior Eumolpus convertit ad novitatem rei mentem genusque divitationis sibi non displicere confessus est. Iocari ego senem poetica levitate credebam, cum ille: "Vtinam quidem, , sufficeret largior scena, id est vestis humanior, instrumentum lautius, quod praeberet mendacio fidem: non mehercules operam istam differrem, sed continuo vos ad magnas opes ducerem". Atquin promitto, quicquid exigeret, dummodo placeret vestis, rapinae comes, et quicquid Lycurgi villa grassantibus praebuisset: "nam nummos in praesentem usum deum matrem pro fide sua reddituram. — Quid ergo, inquit Eumolpus, cessamus mimum componere? Facite ergo me dominum, si negotatio placet." Nemo ausus est artem damnare nihil auferentem. Itaque ut duraret inter omnes tutum mendacium, in verba Eumolpi sacramentum iuravimus: uri, vinciri, verberari ferroque necari, et quicquid aliud Eumolpus iussisset. Tanquam legitimi gladiatores domino corpora animasque religiosissime addicimus. Post peractum sacramentum serviliter ficti dominum consalutamus, elatumque ab Eumolpo filium pariter condiscimus, iuvenem ingentis eloquentiae et spei, ideoque de civitate sua miserrimum senem exisse, ne aut clientes sodalesque filii sui aut sepulcrum quotidie causam lacrimarum cerneret. Accessisse huic tristitiae proximum naufragium, quo amplius vicies sestertium amiserit; nec illum iactura moveri, sed destitutum ministerio non agnoscere dignitatem suam. Praeterea habere in Africa trecenties sestertium fundis nominibusque depositum; nam familiam quidem tam magnam per agros Numidiae esse sparsam, ut possit vel Carthaginem capere. Secundum hanc formulam imperamus Eumolpo, ut plurimum tussiat, ut sit modo solutioris stomachi cibosque omnes palam damnet; loquatur aurum et argentum fundosque mendaces et perpetuam terrarum sterilitatem; sedeat praeterea quotidie ad rationes tabulasque testamenti omnibus renovet. Et ne quid scaenae deesset, quotiescunque aliquem nostrum vocare temptasset, alium pro alio vocaret, ut facile appareret dominum etiam eorum meminisse, qui praesentes non essent.
2ff7e9595c
Comments